ค่าชดเชยที่ไม่ได้จากเฟซบุ๊ก
# เฟซบุ๊กเป็นเหตุให้นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยได้ตามกฎหมาย
การแสดงความคิดเห็นบนสื่อสังคมออนไลน์ ซึ่งเป็นที่นิยมและมีบัญชีผู้ใช้เป็นจำนวนมากในการสื่อสารกันได้ทั่วโลกในปัจจุบัน คงหนีไม่พ้นกับโปรแกรมแอพพลิเคชั่นชื่อว่า เฟซบุ๊ก (facebook) การที่ลูกจ้างเขียนข้อความลงในบัญชีของตนที่มีลักษณะเป็นการระบายความคับข้องใจเกี่ยวกับนายจ้าง ซึ่งเมื่อเฟซบุ๊ก (facebook) เป็นโปรแกรมที่มีบุคคลอื่นสามารถเข้าถึงข้อความในการแสดงความคิดเห็นของลูกจ้างผู้เขียนได้ ก็ย่อมเข้าใจได้ว่าผู้เขียนถูกกลั่นแกล้งจากนายจ้าง และมีนายจ้างที่เอาเปรียบลูกจ้าง การกระทำดังกล่าวของลูกจ้างที่แสดงความคิดเห็นในเฟซบุ๊ก (facebook) เป็นการจงใจทำให้นายจ้างเสียหายซึ่งเป็นเหตุให้นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าได้
พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541
มาตรา 119 นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยให้แก่ลูกจ้างในกรณีหนึ่งกรณีใดดังต่อไปนี้
(2) ประมาทเลินเล่อเป็นเหตุให้นายจ้างได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง
ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
มาตรา 575 ถ้าลูกจ้างจงใจขัดคำสั่งของนายจ้างอันชอบด้วยกฎหมายก็ดี หรือละเลยไม่นำพาต่อคำสั่งเช่นว่านั้นเป็นอาจิณก็ดี ละทิ้งการงานไปเสียก็ดี กระทำความผิดอย่างร้ายแรงก็ดี หรือทำประการอื่นอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริตก็ดี ท่านว่านายจ้างจะไล่ออกโดยมิพักต้องบอกกล่าวล่วงหน้าหรือให้สินไหมทดแทนก็ได้
เรื่องจริงอิงฎีกา/ คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 8206/2560
........เฟซบุ๊กเป็นสื่อออนไลน์สาธารณะที่ผู้ใช้งานใช้ในการติดต่อกับบุคคลอื่นและบุคคลอื่นสามารถเข้าถึงข้อความที่มีผู้เขียนลงบนเฟซบุ๊ก และมีบุคคลภายนอกเข้ามาเขียนข้อความแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับข้อความที่โจทก์เขียนไว้บนเฟซบุ๊ก แม้ข้อความที่โจทก์เขียนดังกล่าวมีลักษณะเป็นการระบายความคับข้องใจของโจทก์ แต่ก็ทำให้ผู้อ่านข้อความเข้าใจว่าจำเลยกลั่นแกล้งโจทก์ จำเลยเป็นนายจ้างที่ไม่ดี ไม่ถูกต้อง เอาเปรียบลูกจ้าง และจำเลยกำลังประสบปัญหาด้านการเงิน ทั้งโจทก์ทำงานกับจำเลยมาเป็นเวลานานย่อมทราบดีว่าการเขียนข้อความดังกล่าวย่อมมีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ในการบริหารของจำเลยซึ่งมีความสำคัญต่อการตัดสินใจเลือกใช้บริการของลูกค้า การกระทำของโจทก์จึงเป็นการทำให้นายจ้างได้รับความเสียหาย ตาม พ.ร.บ. คุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 119 (2) และเป็นการกระทำประการอื่นอันไม่สมแก่การปฏิบัติหน้าที่ของตนให้ลุล่วงไปโดยถูกต้องและสุจริต ตาม ป.พ.พ. มาตรา 583 จำเลยไม่ต้องจ่ายค่าชดเชยและสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าให้แก่โจทก์
